رسانه ها می خواهند شما درباره جنگ احساس خوبی داشته باشید

تلویزیون با تاکید بر شمار بینندگان خود، همیشه تلاش دارد تا مخاطبان خود را راضی نگهدارد و طوری رفتار نکند که احساس ناخوشایندی به آنان دست دهد. در طول جنگ آمریکا علیه عراق، تلویزیون های آمریکا پیوسته در پی این بودند که تصویرهایی از جنگ پخش کنند که احساسات عمومی را جریحه دار نکند و برعکس، جنگ را تنها به عنوان یک برنامه در کنار برنامه های دیگر نمایش دهند.

بعصی از تصاویر جنگ آمریکا علیه عراق در سال 2003، هرگز در تلویزیون های آمریکا نشان داده نشد. تلویزیون درباره انچه مردم می خواهند نگاه کنند نگران هستند، یعنی نگرانند چه تعداد چشم به تلویزیون نگاه می کند.پخش برخی تصاویر اثر جنگ را به خونین ترین و دل خراش ترین صورت نشان می دهند و ممکن است دیدن این تصاویر پرسش های سختی را در ذهن مخاطبان بیافریند.

تلویزیون یک رسانه ساده کننده است، از تلویزیون انتظار نمی رود که پرسش هایی را طرح کند تا دیگران احساس بدی داشته باشند چرا که ممکن است همان لحظه تلویزیون را خاموش کنند. پس تنها راهی که می توان مردم را به دیدن صحنه های جنگ راضی کرد، این است که آن ها درباره جنگ احساس خوبی داشته باشند.

اگر فردی پس از حمله آمریکا و بریتانیا به عراق، شبکه هایی مانند ای.بی.سی ، سی.بی.اس، ان.بی.سی و سی.ان.ان را در ماه های مارس و آوریل 2003 نگاه میکرد، چیزی که او را آزاد می داد این بود که هماره موسیقی پیروزی می شنید و تصویرهای گرافیکی سه بعدی و اخبار فوری از جنگ را می دید. هیچکدام از این تصاویر به روحیه انسان ها آسیب نمی زد و در دوماه اول انسان را به گریه نمی انداخت و یا سبب نمی شد شگفت زده شود.

گزارش های خبری درباره تلفات سخن می گفتند اما فقط کشتگان آمریکایی ذکر می شد و از کشتگان عراقی و انگلیسی صحبتی نبود. از اجساد غرق در خون، از کودکان نقص عضو شده که خانواده شان را از دست داد بودند خبری نبود .

بهمن علی بخشی