شبکه های اجتماعی دریچه ورود به دنیای جدید

مقدمه

استفاده از فناوری های نوین ارتباطی به ویژه شبکه های اجتماعی در دهه های اخیر ما را وارد دوران و جامعه تازه ای کرده است؛ گسترش چشمگیر فناوری های مربوط به ارتباطات الکترونیکی مانند شبکه های ماهواره ای و اینترنتی و تاثیر آن روی بسیاری از شئون اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی، جامعه را دستخوش تغییرات اساسی کرده است. شبکه های مجازی در فضای سایبرند که تمام جنبه های حیات بشر را تحت تاثیر قرارداده اند و عرصه های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی را با انبوهی از فرصت ها و تهدید ها روبرو ساخته است تا بدان جا که برخی صاحب نظران از جمله جوزف نای[1] ، شبکه های اجتماعی مجازی را بُعد جدید قدرت در سده 21 دانسته اند.

اگر معنای یک ایما و اشاره را درست نفهمید، ممکن است کشته شوید

زندگی روزمرۀ ما مملو از پیام‌هایی است که با ایما و اشاره رد و بدل می‌شود. استفاده از آن‌ها آنچنان طبیعی و بی‌سروصداست که معمولاً اهمیتشان را از یاد می‌بریم. اما وقتی با مردمانی از فرهنگ‌های دیگر مواجه می‌شویم، تازه می‌فهمیم که تا چه حد معنای اشارات آن‌ها را نمی‌فهمیم. یعنی چه که کسی نرمۀ گوشش را به سمت پایین می‌کشد؟ یعنی چه که با انگشتش دایره‌ای رسم می‌کند؟ کتابی جدید، مجموعه‌ای از این اشارات را در سطح جهان گرد آورده است.

دیوید کریستال، اسپکتیتور — ممکن است دربارۀ این ماجرا در طول جنگ عراق چیزهایی خوانده باشید. گروهی از مردم محلی به یک پایگاه نظامی آمریکایی نزدیک می‌شدند. یک سرباز آمریکایی دستش را به سمت آن‌ها گرفت، به صورتی که بازویش تماماً باز شده و کف دستش به سمت آن‌ها بود، با همان علامت مرسوم «ایست». محلی‌ها به آمدن ادامه دادند. سرباز دوباره این حرکت را تکرار می‌کند. اما آن‌ها به نزدیک‌شدن ادامه دادند. برای همین شروع به شلیک می‌کند. محلی‌ها مردم عادی از آب درآمدند، نه ستیزه‌جو. از قرار معلوم امریکایی‌ها نمی‌دانستند که این حرکت در خاورمیانه نوعی خوش‌آمدگوییِ دوستانه است. «سلام» معنی می‌شود، نه «ایست».

 

دیوید کریستال

ترجمۀ: حمید ضرابی

مرجع Spectator

چرا اربابان رسانه‌های اجتماعی از رسانه‌های اجتماعی استفاده نمی‌کنند؟

الکس هرن، گاردین — مارک زاکربرگ از فیس‌بوک مثل شما یا من استفاده نمی‌کند. بنا به گزارش بلومبرگ، این مدیرعامل سی‌وسه‌ساله یک تیم ۱۲ نفرۀ ناظر دارد تا کامنت‌ها و هرزنامه‌ها را از صفحه‌اش پاک کنند. او یک «مُشت» کارمند هم دارد که به او کمک می‌کنند پست‌ها و سخنرانی‌هایش را بنویسد، و تعدادی عکاس حرفه‌ای که وقتی با کهنه‌سربازها در کنتاکی، مالکان کسب‌وکارهای کوچک در میزوری یا فروشندگان چیزاستیک در فیلادلفیا دیدار می‌کند تصویرهای صحنه‌چینی‌شدۀ بی‌نقص از او می‌اندازند.

 

در توییتر هم ماجرا همین است. از ۹ مدیر ارشد شرکت، فقط چهار نفر به طور متوسط بیش از یک توییت در روز داشته‌اند. نِد سگال، مدیر ارشد مالی شرکت، بیش از شش سال در توییتر بوده و کمتر از دو توییت در ماه فرستاده است. جک دورسی، یکی از بنیان‌گذاران شرکت که توییتری نسبتاً پرکارتری است، از زمان تأسیس سایت حدود ۲۳ هزار توییت فرستاده است، اما این هم بسیار کمتر از آن مقداری است که حتی کاربران نیمه‌درگیر در همین مدت فرستاده‌اند. دورسی به ندرت به غریبه‌ها جواب می‌دهد و از بحث یا جدل در سایت پرهیز می‌کند. او توییت زنده از برنامه‌های تلویزیونی یا ورزشی نمی‌فرستد. در حقیقت، او از توییتر واقعاً «استفاده» نمی‌کند؛ فقط هر از گاهی یک توییت می‌زند.

چنین الگویی در کل این بخش از اقتصاد صادق است. علی‌رغم آن‌همه شعار «خودت هم از همان چیزی که می‌پزی بخور» در این صنعت، سرسخت‌ترین کاربران رسانه‌های اجتماعی به ندرت آن‌هایی‌اند که بر کرسی‌های قدرت تکیه زده‌اند.